طه

  1. الرئيسية
  2. معجم ترجمات القرآن
  3. طه
  4. الترجمة الأذرية
  5. Azərbaycanca / آذربايجان
  6. الأذرية

تفسير سورة طه

الترجمة الأذرية

Azərbaycanca / آذربايجان

الترجمة الأذرية

ترجمة معاني القرآن الكريم للغة الاذرية ترجمها علي خان موساييف، نشرها مجمع الملك فهد لطباعة المصحف الشريف. عام الطبعة 1433هـ. ملاحظة: ترجمات بعض الآيات (مشار إليها) تم تصويبها بمعرفة مركز رواد الترجمة، مع إتاحة الاطلاع على الترجمة الأصلية لغرض إبداء الرأي
﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ طه﴾

1. Ta. Ha.

﴿مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَىٰ﴾

2. Biz Quranı sənə ona görə nazil et­mədik ki, əziyyətə dü­şə­sən.

﴿إِلَّا تَذْكِرَةً لِمَنْ يَخْشَىٰ﴾

3. Onu Allahdan qorxanlar üçün ancaq nəsihət kimi gön­dərdik.

﴿تَنْزِيلًا مِمَّنْ خَلَقَ الْأَرْضَ وَالسَّمَاوَاتِ الْعُلَى﴾

4. O, yeri və uca göyləri ya­ra­dan Allah tərəfindən nazil ol­muş­dur.

﴿الرَّحْمَٰنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَىٰ﴾

5. Mərhəmətli Allah Ərşə ucaldı.

﴿لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَمَا تَحْتَ الثَّرَىٰ﴾

6. Göylərdə, yerdə, onların ara­sında və torpağın altında nə var­sa, Ona məx­susdur.

﴿وَإِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى﴾

7. Sən ucadan danışsan da, da­nış­ma­san da, fərqi yoxdur. Çün­ki Allah sirri də, bundan daha gizli olanı da bilir.

﴿اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ﴾

8. Allah! Ondan başqa iba­dətə layiq olan məbud yoxdur. Ən gö­zəl adlar Ona məxsusdur!

﴿وَهَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ﴾

9. Musanın əhvalatı sənə gə­lib çat­dımı?

﴿إِذْ رَأَىٰ نَارًا فَقَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْهَا بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدًى﴾

10. O zaman o, bir od görüb ailəsinə demişdi: “Dayanın! Mən bir od gör­düm. Bəlkə, on­dan sizə bir köz gətirdim, ya da odun ya­nın­da bir bələdçi tapdım!”

﴿فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِيَ يَا مُوسَىٰ﴾

11. Oda yaxınlaşdıqda bir səda gəl­di: “Ey Musa!

﴿إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ ۖ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى﴾

12. Həqiqətən, Mən sənin Rəb­binəm. Başmaqlarını çı­xart. Çün­ki sən müqəd­dəs Tuva va­disindəsən!

﴿وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِمَا يُوحَىٰ﴾

13. Mən səni seçmişəm. Sə­nə vəhy olunanı dinlə!

﴿إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي﴾

14. Həqiqətən, Mən Alla­ham! Məndən başqa heç bir məbud yox­­dur. Mənə iba­dət et və Mə­ni xatır­lamaq üçün namaz qıl!

﴿إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكَادُ أُخْفِيهَا لِتُجْزَىٰ كُلُّ نَفْسٍ بِمَا تَسْعَىٰ﴾

15. Həmin Saat hökmən gə­lə­cək! Hər kəsə törətdiklərinin əvəzi verilsin deyə, Mən onu az qala Özümdən belə gizlə­di­rəm.

﴿فَلَا يَصُدَّنَّكَ عَنْهَا مَنْ لَا يُؤْمِنُ بِهَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَتَرْدَىٰ﴾

16. Qoy ona inanmayan və nəf­sinin istəklərinə uyan bir kəs sə­ni ondan ya­yındırmasın, yox­sa məhv olarsan!

﴿وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَىٰ﴾

17. Sağ əlindəki nədir, ey Musa?”

﴿قَالَ هِيَ عَصَايَ أَتَوَكَّأُ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَىٰ غَنَمِي وَلِيَ فِيهَا مَآرِبُ أُخْرَىٰ﴾

18. Musa dedi: “Bu mənim əsamdır. Ona söykənir və onun­la qo­yunlarıma yarpaq silkələ­yirəm. Bu, mənim üçün başqa işlərə də ya­rayır”.

﴿قَالَ أَلْقِهَا يَا مُوسَىٰ﴾

19. Allah buyurdu: “At onu yerə, ey Musa!”

﴿فَأَلْقَاهَا فَإِذَا هِيَ حَيَّةٌ تَسْعَىٰ﴾

20. Musa onu yerə atdı və o, dərhal ilan olub sürətlə sü­rün­mə­yə başladı.

﴿قَالَ خُذْهَا وَلَا تَخَفْ ۖ سَنُعِيدُهَا سِيرَتَهَا الْأُولَىٰ﴾

21. Allah buyurdu: “Götür onu, qorx­ma! Biz onu əvvəlki halına qay­ta­raca­ğıq.

﴿وَاضْمُمْ يَدَكَ إِلَىٰ جَنَاحِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ آيَةً أُخْرَىٰ﴾

22. Əlini qoynuna sal ki, əlin oradan başqa bir möcüzə kimi lə­kə­siz, ağap­paq çıxsın.

﴿لِنُرِيَكَ مِنْ آيَاتِنَا الْكُبْرَى﴾

23. Belə etdik ki, sənə ən bö­yük mö­cüzələrimizdən bir ne­çə­sini gös­tərək.

﴿اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ﴾

24. Fironun yanına get! Çün­ki o, həd­dini aşmışdır”.

﴿قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي﴾

25. Musa dedi: “Ey Rəbbim! Köksü­mü açıb genişlət!

﴿وَيَسِّرْ لِي أَمْرِي﴾

26. İşimi yüngülləşdir!

﴿وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِي﴾

27. Dilimdəki düyünü aç ki,

﴿يَفْقَهُوا قَوْلِي﴾

28. sözümü anlasınlar!

﴿وَاجْعَلْ لِي وَزِيرًا مِنْ أَهْلِي﴾

29. Mənə öz ailəmdən bir kö­məkçi ver –

﴿هَارُونَ أَخِي﴾

30. Qardaşım Harunu!

﴿اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي﴾

31. Onun sayəsində mənim gü­cümü artır!

﴿وَأَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي﴾

32. Onu işimə ortaq et (ona da pey­ğəmbərlik ver) ki,

﴿كَيْ نُسَبِّحَكَ كَثِيرًا﴾

33. Sənə çoxlu təriflər deyək

﴿وَنَذْكُرَكَ كَثِيرًا﴾

34. və Səni çox zikr edək.

﴿إِنَّكَ كُنْتَ بِنَا بَصِيرًا﴾

35. Şübhəsiz ki, Sən bizi gö­rürsən!”

﴿قَالَ قَدْ أُوتِيتَ سُؤْلَكَ يَا مُوسَىٰ﴾

36. Allah buyurdu: “Dilədi­yin sənə verildi, ey Musa!

﴿وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرَىٰ﴾

37. Sənə bir dəfə də mərhə­mət gös­tərmişdik.

﴿إِذْ أَوْحَيْنَا إِلَىٰ أُمِّكَ مَا يُوحَىٰ﴾

38. O vaxt ki, anana vəhy olu­nacaq şeyi belə vəhy etdik:

﴿أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَعَدُوٌّ لَهُ ۚ وَأَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَلِتُصْنَعَ عَلَىٰ عَيْنِي﴾

39. “Onu bir sandığa qoyub çaya bu­rax ki, çay onu sahilə at­sın və həm Mə­nim düşmə­nim, həm də onun düşməni olan bi­risi onu gö­türsün”. Göz­üm önündə boya-başa çatdı­rılasan deyə, Öz tərə­fim­dən sənə qar­şı qullarım ara­sında məhəbbət oyatdım.

﴿إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَىٰ مَنْ يَكْفُلُهُ ۖ فَرَجَعْنَاكَ إِلَىٰ أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَلَا تَحْزَنَ ۚ وَقَتَلْتَ نَفْسًا فَنَجَّيْنَاكَ مِنَ الْغَمِّ وَفَتَنَّاكَ فُتُونًا ۚ فَلَبِثْتَ سِنِينَ فِي أَهْلِ مَدْيَنَ ثُمَّ جِئْتَ عَلَىٰ قَدَرٍ يَا مُوسَىٰ﴾

40. O zaman bacın gedib ca­maata de­yirdi: “Sizə onun qay­ğı­sına qa­lacaq bi­risini göstə­rim­mi?” Beləliklə, gözü ay­dın ol­sun və qəm ye­məsin deyə, sə­ni anana qaytardıq. Sən boya-başa çatdıqda bir nə­fə­ri öldür­dün. O vaxt Biz səni qəm-qüs­sədən qurtardıq. Biz səni çə­tin sınaqlardan keçirtdik. Sən il­lərlə Məd­yən əhli içində qal­dın. Sonra da müəy­yən olun­muş məqama gəlib çatdın, ey Musa!

﴿وَاصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي﴾

41. Mən səni Özümə pey­ğəm­­bər seç­dim!

﴿اذْهَبْ أَنْتَ وَأَخُوكَ بِآيَاتِي وَلَا تَنِيَا فِي ذِكْرِي﴾

42. Sən və qardaşın möcü­zələ­rimlə gedin və Məni zikr etməkdə zə­iflik gös­tərməyin.

﴿اذْهَبَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ﴾

43. Fironun yanına gedin. Çün­ki o, həddini aşmışdır.

﴿فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَيِّنًا لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَىٰ﴾

44. Onunla yumşaq danı­şın. Bəlkə, öyüd-nəsihət qəbul et­sin, ya­xud qorx­sun!”

﴿قَالَا رَبَّنَا إِنَّنَا نَخَافُ أَنْ يَفْرُطَ عَلَيْنَا أَوْ أَنْ يَطْغَىٰ﴾

45. Onlar dedilər: “Ey Rəb­bi­miz! Biz, onun bizə şiddətli cəza ver­mə­sin­dən və ya həd­dini aşma­sından qorxuruq”.

﴿قَالَ لَا تَخَافَا ۖ إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَأَرَىٰ﴾

46. Allah buyurdu: “Qorx­ma­yın, çün­ki Mən sizinləyəm, eşi­di­rəm və gö­rü­rəm!

﴿فَأْتِيَاهُ فَقُولَا إِنَّا رَسُولَا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَا تُعَذِّبْهُمْ ۖ قَدْ جِئْنَاكَ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكَ ۖ وَالسَّلَامُ عَلَىٰ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَىٰ﴾

47. Onun yanına gedib de­yin: “Biz sənin Rəbbinin elçi­lə­riyik. İs­rail oğul­la­rını bizim­lə göndər və onlara əziyyət ver­mə. Biz sənin ya­nına Rəb­bin­dən də­lillə gəlmi­şik. Doğru yol­la gedənlərə salam ol­sun!

﴿إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنَا أَنَّ الْعَذَابَ عَلَىٰ مَنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ﴾

48. Bizə vəhy edildi ki, əzab, haqqı ya­lan sayıb üz dön­də­rən­lərə ve­rilə­cək­dir!”

﴿قَالَ فَمَنْ رَبُّكُمَا يَا مُوسَىٰ﴾

49. Firon dedi: “Rəbbiniz kim­dir, ey Musa?”

﴿قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَىٰ كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَىٰ﴾

50. Musa dedi: “Rəbbimiz hər şeyə öz xilqətini verən, son­ra da ona doğru yolu gös­tə­rən­dir!”

﴿قَالَ فَمَا بَالُ الْقُرُونِ الْأُولَىٰ﴾

51. Firon dedi: “Bəs əvvəlki nəsillərin halı necə olacaq?”

﴿قَالَ عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي فِي كِتَابٍ ۖ لَا يَضِلُّ رَبِّي وَلَا يَنْسَى﴾

52. Musa dedi: “Onlar haq­qın­dakı bil­gi Rəbbimin yanın­da olan bir Kitab­da­dır. Rəb­bim nə xəta edir, nə də unu­dur!”

﴿الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَسَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْ نَبَاتٍ شَتَّىٰ﴾

53. O, yer üzünü sizin üçün beşik et­miş, orada sizin üçün yol­lar sal­mış və göydən su en­dir­miş­dir. Biz onunla cür­bəcür bitkilər­dən cüt-cüt yetişdirdik.

﴿كُلُوا وَارْعَوْا أَنْعَامَكُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ﴾

54. Onlardan həm özünüz ye­yin, həm də heyvanlarınızı yem­lə­yin. Həqiqətən, bunlarda ba­şa düşənlər üçün dəlil­lər var­dır.

﴿۞ مِنْهَا خَلَقْنَاكُمْ وَفِيهَا نُعِيدُكُمْ وَمِنْهَا نُخْرِجُكُمْ تَارَةً أُخْرَىٰ﴾

55. Biz sizi torpaqdan yarat­dıq. Sizi ora qaytaracaq və bir daha ora­dan çı­xardacağıq.

﴿وَلَقَدْ أَرَيْنَاهُ آيَاتِنَا كُلَّهَا فَكَذَّبَ وَأَبَىٰ﴾

56. Biz dəlillərimizin hamı­sını Firona göstərdik. O isə bu də­lil­ləri ya­lan sayıb qəbul et­mə­di.

﴿قَالَ أَجِئْتَنَا لِتُخْرِجَنَا مِنْ أَرْضِنَا بِسِحْرِكَ يَا مُوسَىٰ﴾

57. Firon dedi: “Sən öz seh­rinlə bizi öz torpağımızdan qo­­vub çı­xart­mağamı gəlmisən, ey Musa?

﴿فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِثْلِهِ فَاجْعَلْ بَيْنَنَا وَبَيْنَكَ مَوْعِدًا لَا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَلَا أَنْتَ مَكَانًا سُوًى﴾

58. Biz də sənə buna bənzər bir sehr göstərə bilərik. Bizim­lə öz aran­da gö­rüş vaxtı təyin et. Nə biz, nə də sən və­də xilaf çıxma­yaq. Bu hamımız üçün mü­nasib bir yerdə olsun”.

﴿قَالَ مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَأَنْ يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى﴾

59. Musa dedi: “Görüş vax­tınız bay­ram günü, camaatın bir yerə top­laşacağı səhər vax­tıdır!”

﴿فَتَوَلَّىٰ فِرْعَوْنُ فَجَمَعَ كَيْدَهُ ثُمَّ أَتَىٰ﴾

60. Firon üz çevirdi, sonra da bütün hiyləgərlik vasitələ­rini (sehr­bazlarının hamısını) toplayıb gəldi.

﴿قَالَ لَهُمْ مُوسَىٰ وَيْلَكُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَيُسْحِتَكُمْ بِعَذَابٍ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَىٰ﴾

61. Musa onlara dedi: “Vay ha­lınıza! Allaha qarşı yalan uy­dur­ma­yın, yoxsa O sizi əzabla məhv edər. İftira yaxan ziyana uğra­yar.

﴿فَتَنَازَعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ وَأَسَرُّوا النَّجْوَىٰ﴾

62. Fironun adamları öz ara­la­rında iş­lə­ri barəsində mü­ba­hisə edib xəlvətcə söh­bət et­di­lər.

﴿قَالُوا إِنْ هَٰذَانِ لَسَاحِرَانِ يُرِيدَانِ أَنْ يُخْرِجَاكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِمَا وَيَذْهَبَا بِطَرِيقَتِكُمُ الْمُثْلَىٰ﴾

63. Onlar dedilər: “Bu ikisi, doğ­ru­dan da, sehrbazdır. On­lar öz sehr­ləri ilə sizi torpa­ğı­nız­dan qo­vub çıxartmaq və si­zin ən gözəl yo­lunu­zu aradan gö­tür­mək istə­yirlər.

﴿فَأَجْمِعُوا كَيْدَكُمْ ثُمَّ ائْتُوا صَفًّا ۚ وَقَدْ أَفْلَحَ الْيَوْمَ مَنِ اسْتَعْلَىٰ﴾

64. Odur ki, bütün hiylə­lə­rinizi cəm­ləşdirib meydana dəs­tə-dəs­tə gəlin. Bu gün qə­ləbə çalan xilas olacaqdır”.

﴿قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَإِمَّا أَنْ نَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَىٰ﴾

65. Sehrbazlar dedilər: “Ey Musa! Ya sən əvvəlcə əlində­kini at, ya da birinci atan biz olaq!”

﴿قَالَ بَلْ أَلْقُوا ۖ فَإِذَا حِبَالُهُمْ وَعِصِيُّهُمْ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ مِنْ سِحْرِهِمْ أَنَّهَا تَسْعَىٰ﴾

66. Musa dedi: “Yox, siz atın!” Sehr­bazlar əllərindəki­ləri yerə atan ki­mi sehr­ləri sayə­sin­də ona elə gəldi ki, onların kən­dirləri və ço­maq­ları hərəkətə gə­lib sürünür.

﴿فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسَىٰ﴾

67. Musanın ürəyi xoflandı.

﴿قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعْلَىٰ﴾

68. Biz dedik: “Qorxma, qa­lib gələn mütləq sən ola­caq­san!

﴿وَأَلْقِ مَا فِي يَمِينِكَ تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا ۖ إِنَّمَا صَنَعُوا كَيْدُ سَاحِرٍ ۖ وَلَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَىٰ﴾

69. Sağ əlindəkini yerə at, on­ların qurduqlarını udsun. On­ların qur­duqları sadəcə sehr­baz hiylə­sidir. Sehrbaz isə, hara ge­dirsə-get­sin, uğur qazan­maz”.

﴿فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ هَارُونَ وَمُوسَىٰ﴾

70. Sehrbazlar səcdəyə qa­panıb de­di­lər: “Biz Harunun və Mu­sa­nın Rəbbinə iman gə­tir­dik!”

﴿قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ ۖ فَلَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ فِي جُذُوعِ النَّخْلِ وَلَتَعْلَمُنَّ أَيُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وَأَبْقَىٰ﴾

71. Firon dedi: “Mən sizə izin ver­mə­mişdən əvvəl siz ona iman gə­tirdiniz? Şübhəsiz ki, o sizə sehr öyrədən böyü­yü­nüz­dür. Mən si­zin əllərinizi və ayaq­larınızı çar­paz kəsdi­rə­cək, özünüzü də xur­ma ağac­la­rının gövdələ­rin­də çar­mıxa çə­kəcə­yəm. Onda han­sı­mı­zın əza­bı­nın daha şid­dət­li və daha sü­rəkli ol­duğunu bilə­cəksi­niz!”

﴿قَالُوا لَنْ نُؤْثِرَكَ عَلَىٰ مَا جَاءَنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالَّذِي فَطَرَنَا ۖ فَاقْضِ مَا أَنْتَ قَاضٍ ۖ إِنَّمَا تَقْضِي هَٰذِهِ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا﴾

72. Onlar dedilər: “Biz heç vaxt səni bizə gələn bu aydın dəlil­lər­dən və bizi yaradandan üstün tutmayacağıq. İndi nə hökm ve­rə­­cəksənsə, ver. Sən ancaq bu dün­yada hökm verə bilərsən!

﴿إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنَا لِيَغْفِرَ لَنَا خَطَايَانَا وَمَا أَكْرَهْتَنَا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ ۗ وَاللَّهُ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ﴾

73. Həqiqətən, biz Rəbbi­mi­zə iman gətirdik ki, O bizi gü­nahla­rı­mıza və sənin bizi məc­bur etdir­diyin sehrə görə ba­ğışlasın. Alla­hın mükafatı daha xeyir­li, cəzası isə daha sü­rək­li­dir!”

﴿إِنَّهُ مَنْ يَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ﴾

74. Kim Rəbbinin hüzuruna gü­nah­kar kimi gələrsə, cəhən­nəm­lik olar. O, orada nə ölər, nə də yaşayar.

﴿وَمَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولَٰئِكَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَىٰ﴾

75. Kim Onun hüzuruna yax­şı əməl­lər etmiş bir mömin ki­mi gə­lər­sə, on­la­ra ən yüksək də­rə­cələr nəsib olar –

﴿جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ مَنْ تَزَكَّىٰ﴾

76. ağacları altından çaylar axan Ədn cən­nətləri. Onlar orada əbədi qalarlar. Bu, günahlar­dan təmizlənənlərin mükafa­tı­dır.

﴿وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَىٰ﴾

77. Biz Musaya: “Qullarım­la birlikdə gecə yola çıx, əsanı suya vur­maqla onlar üçün də­niz­də quru yol aç. Düşmənin si­zə çat­ma­sın­dan qorxma, çə­kin­mə!”– de­yə vəhy etdik.

﴿فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ مَا غَشِيَهُمْ﴾

78. Firon öz ordusu ilə on­ları təqib etdi və dəniz onları qap­la­yıb batırdı.

﴿وَأَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَمَا هَدَىٰ﴾

79. Firon öz xalqını azğın­lığa sürük­lədi və onlara doğru yol gös­tər­mədi.

﴿يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ قَدْ أَنْجَيْنَاكُمْ مِنْ عَدُوِّكُمْ وَوَاعَدْنَاكُمْ جَانِبَ الطُّورِ الْأَيْمَنَ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَىٰ﴾

80. Ey İsrail oğulları! Biz si­zi düşmə­ninizdən xilas etdik. Sizə sağ tə­rəfiniz­dəki Tur dağının ya­nına gəlmə­yi­niz üçün vədə ver­dik. Sizə göy­­dən manna və bil­dirçin en­dirdik.

﴿كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَلَا تَطْغَوْا فِيهِ فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي ۖ وَمَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوَىٰ﴾

81. Sizə verdiyimiz ruzilə­rin təmi­zin­dən yeyin və bunda həddi aş­ma­yın, yoxsa sizə qə­zəbim tu­tar. Qəzəbimə gəlmiş kimsə isə bəd­bəxt olar.

﴿وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَىٰ﴾

82. Mən, həqiqətən də, töv­bə edib, iman gətirib yaxşı iş­lər gö­rən, sonra da doğru yolu tutanları bağışlayıram.

﴿۞ وَمَا أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يَا مُوسَىٰ﴾

83. Allah buyurdu: “Səni öz qövmün­dən ayrılmağa tələsdi­rən nə idi, ey Mu­sa?”

﴿قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَىٰ أَثَرِي وَعَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَىٰ﴾

84. Musa dedi: “Onlar da ar­xamca gə­lirlər. Məndən razı qa­la­san deyə, Sə­nin yanına tə­ləs­dim, ey Rəbbim!”

﴿قَالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَكَ مِنْ بَعْدِكَ وَأَضَلَّهُمُ السَّامِرِيُّ﴾

85. Allah buyurdu: “Səndən sonra qövmünü sınağa çəkdik. Sa­mi­ri onları yoldan çı­xartdı”.

﴿فَرَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا ۚ قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا ۚ أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدِي﴾

86.
 Musa qəzəbli, kədərli halda qöv­münün yanına qayı­dıb de­di: “Ey qöv­müm! Mə­gər Rəbbiniz sizə gözəl bir vəd vermə­miş­di­mi? Doğru­danmı bu vaxt sizə uzun gəldi? Yoxsa Rəbbi­niz­dən sizə bir qəzəb gəl­məsini istəyib mənə verdi­yiniz vədə xilaf çıxdınız?”

﴿قَالُوا مَا أَخْلَفْنَا مَوْعِدَكَ بِمَلْكِنَا وَلَٰكِنَّا حُمِّلْنَا أَوْزَارًا مِنْ زِينَةِ الْقَوْمِ فَقَذَفْنَاهَا فَكَذَٰلِكَ أَلْقَى السَّامِرِيُّ﴾

87. Onlar dedilər: “Biz sənə verdi­yi­miz vədə öz ixtiyarı­mız­la xi­laf çıxma­dıq. Lakin biz o xalqın zinət əşyasından olan ağır yük­lər­lə yüklənmiş­dik. Biz onları oda atdıq. Həmçinin Sa­miri də onu oda atdı”.

﴿فَأَخْرَجَ لَهُمْ عِجْلًا جَسَدًا لَهُ خُوَارٌ فَقَالُوا هَٰذَا إِلَٰهُكُمْ وَإِلَٰهُ مُوسَىٰ فَنَسِيَ﴾

88. Samiri onlar üçün bö­yü­rən bir buzov heykəli dü­zəlt­di. Bu­zo­va məftun olanlar: “Si­zin də məbudunuz, Musanın da məbudu bu­­dur. Lakin o bunu unut­muş­dur”– dedilər.

﴿أَفَلَا يَرَوْنَ أَلَّا يَرْجِعُ إِلَيْهِمْ قَوْلًا وَلَا يَمْلِكُ لَهُمْ ضَرًّا وَلَا نَفْعًا﴾

89. Məgər bu heykəlin on­lara heç bir cavab vermədiyini, on­lara nə bir zərər, nə də bir fay­da ver­məyə qadir olma­dı­ğını gör­mür­dü­lər­mi?!

﴿وَلَقَدْ قَالَ لَهُمْ هَارُونُ مِنْ قَبْلُ يَا قَوْمِ إِنَّمَا فُتِنْتُمْ بِهِ ۖ وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَٰنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي﴾

90. Bundan əvvəl Harun on­lara de­mişdi: “Ey qövmüm! Siz bu­nunla an­caq sınağa çə­kil­di­niz. Həqiqətən, sizin Rəb­biniz Mər­hə­mət­li Allahdır. Mənə ta­be olun və əmrimə itaət edin!”

﴿قَالُوا لَنْ نَبْرَحَ عَلَيْهِ عَاكِفِينَ حَتَّىٰ يَرْجِعَ إِلَيْنَا مُوسَىٰ﴾

91. Onlar: “Musa yanımıza qa­yıt­ma­yınca biz ona sitayiş et­mək­dən əl çək­məyəcəyik!”– de­dilər.

﴿قَالَ يَا هَارُونُ مَا مَنَعَكَ إِذْ رَأَيْتَهُمْ ضَلُّوا﴾

92. Musa dedi: “Ey Harun! On­ların azdıqlarını gördüyün za­man sənə nə mane oldu ki,

﴿أَلَّا تَتَّبِعَنِ ۖ أَفَعَصَيْتَ أَمْرِي﴾

93. ardımca gəlmədin? Əm­ri­mə qar­şımı çıxdın?

﴿قَالَ يَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَلَا بِرَأْسِي ۖ إِنِّي خَشِيتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي﴾

94. Harun dedi: “Ey ana­mın oğlu! Saqqalımdan, saçımdan tut­ma. Doğ­ru­su, mən sənin: “İs­rail oğul­larını bir-bi­rindən ayır­dın, sö­zü­mə baxma­dın!”– de­yəcəyindən qorxdum.

﴿قَالَ فَمَا خَطْبُكَ يَا سَامِرِيُّ﴾

95. Musa dedi: “Məqsədin nə idi, ey Samiri?”

﴿قَالَ بَصُرْتُ بِمَا لَمْ يَبْصُرُوا بِهِ فَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِنْ أَثَرِ الرَّسُولِ فَنَبَذْتُهَا وَكَذَٰلِكَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي﴾

96. O dedi: “Mən onların gör­mədik­lərini gördüm. Mən o el­çi­nin ləpi­rin­dən (Cəbrailin atı­nın ayağı dəydiyi yer­dən) bir ovuc tor­paq gö­türdüm və onu bəzək əşyalarının üstünə atdım. Nəfsim mə­ni buna sövq etdi”.

﴿قَالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَكَ فِي الْحَيَاةِ أَنْ تَقُولَ لَا مِسَاسَ ۖ وَإِنَّ لَكَ مَوْعِدًا لَنْ تُخْلَفَهُ ۖ وَانْظُرْ إِلَىٰ إِلَٰهِكَ الَّذِي ظَلْتَ عَلَيْهِ عَاكِفًا ۖ لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفًا﴾

97. Musa dedi: “Çıx get! Sən həyatın boyu: “Mənə to­xun­ma­yın, mən də sizə toxun­ma­yım!”– de­məli olacaqsan. Səni həm də qur­tu­la bilmə­yə­cəyin əzab gü­nü göz­ləyir. Sən sitayiş etdiyin məbu­duna bax. Biz onu yan­dı­racaq, sonra da dənizə sovu­ra­cağıq.

﴿إِنَّمَا إِلَٰهُكُمُ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۚ وَسِعَ كُلَّ شَيْءٍ عِلْمًا﴾

98. Sizin məbudunuz yalnız Özün­dən başqa heç bir haqq mə­bud ol­ma­yan Allah­dır. O, elm ilə hər şeyi əhatə edir”.

﴿كَذَٰلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَيْنَاكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْرًا﴾

99. Beləcə, olub-keçmiş əh­va­latlar­dan sənə danışırıq. Ar­tıq sə­nə Öz tərə­fimiz­dən Zikr vermişik.

﴿مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وِزْرًا﴾

100. Ondan üz döndərənlər Qi­yamət günü ağır bir günah yükü da­şıyacaqlar.

﴿خَالِدِينَ فِيهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِمْلًا﴾

101. Onlar bu vəziyyətdə əbədi qala­caqlar. Qiyamət gü­nü on­la­rın daşı­yaca­ğı yük nə pis yük ola­caqdır!

﴿يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقًا﴾

102. O gün sur üfürüləcək və o gün günahkarları gözləri göm-göy göyər­miş halda bir yerə top­la­yacağıq.

﴿يَتَخَافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا﴾

103. Onlar öz aralarında pı­çıl­daşıb deyəcəklər: “Dünyada cəmi on gün qal­dınız!”

﴿نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْمًا﴾

104. Biz onların nə deyə­cək­lərini də yaxşı bilirik. On­ların ən ağıl­lısı: “Dün­yada cə­misi bir gün qaldınız!”– de­yə­cək.

﴿وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنْسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا﴾

105. Səndən dağlar haq­qın­da soru­şurlar. De: “Rəbbim on­­ları da­ğıdıb ha­vaya sovu­racaq,

﴿فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا﴾

106. oranı boş düzəngaha çe­­virəcək­dir.

﴿لَا تَرَىٰ فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا﴾

107. Sən orada nə bir eniş, nə də bir yoxuş görə biləcək­sən”.

﴿يَوْمَئِذٍ يَتَّبِعُونَ الدَّاعِيَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا﴾

108. O gün insanlar heç bir yana meyl etmədən carçının ar­xa­sın­ca yeri­yə­cəklər. Mər­hə­mətli Allahın qarşısında səslər kəsilə­cək və sən yalnız pıçıltı eşi­də­cək­sən.

﴿يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا﴾

109. O gün Mərhəmətli Alla­hın izin verdiyi və söz demə­si­nə ra­zı ol­duğu şəxs­lər­dən baş­qa heç kimin şəfaəti fayda ver­mə­yə­cək­dir.

﴿يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْمًا﴾

110. Allah onların gələcə­yi­ni də, keç­mişini də bilir. On­la­rın el­mi isə Onu ehtiva edə bil­məz!

﴿۞ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا﴾

111. O gün üzlər əbə­di Ya­şa­yan, yara­dılanların Qəyyu­mu olan Allah qar­şısın­da zəlil görkəm alacaq. Günaha ba­tan­lar isə zi­ya­na uğrayacaqlar.

﴿وَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا يَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا﴾

112. Mömin olub yaxşı işlər görən şəxslər isə nə haqsızlığa mə­ruz qalmaqdan, nə də savabının əksilməsindən qorx­arlar.

﴿وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا وَصَرَّفْنَا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا﴾

113. Beləliklə, Biz onu ərəb­cə Quran olaraq nazil et­dik. Biz ora­da təhdidləri dönə-dönə açıq­ladıq ki, bəlkə, onlar pis əməllə­rindən çə­kinsinlər və ya ibrət al­sınlar.

﴿فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا﴾

114. Haqq Hökmdar olan Allah uca­dır! Onun ayələrinin vəhyi sə­nə ta­mam­lanmayınca Qu­ranı oxumağa tələsmə və: “Ey Rəbbim! El­mimi artır!”– de.

﴿وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا﴾

115. Biz bundan əvvəl Adəm­lə də əhd bağlamışdıq. Lakin o, əh­di unutdu və Biz onda əzm gör­mədik.

﴿وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ﴾

116. Bir zaman mələklərə: “Adəmə səcdə edin!”– demiş­dik. İb­lis­dən başqa ha­mısı səc­də etdi. O, səcdə etməkdən im­ti­na etdi.

﴿فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ﴾

117. Biz dedik: “Ey Adəm! Bu, həm sə­nin, həm də zövcə­nin düş­mə­nidir. O sizi Cən­nət­­dən çıxart­masın, yoxsa bəd­bəxt olarsan.

﴿إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ﴾

118. Sən orada nə ac qala­caq, nə də çılpaq olacaqsan.

﴿وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ﴾

119. Sən orada nə susa­ya­caq, nə də bürküdən əziyyət çəkə­cək­sən!”

﴿فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ﴾

120. Şeytan ona vəsvəsə edib dedi: “Ey Adəm! Sənə əbə­diy­yət ağa­cını və tü­kənmə­yəcək bir mülkü göstərimmi?”

﴿فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ﴾

121. İkisi də ondan yedilər və ayıb yerləri özlərinə görün­dü. On­lar üstlə­ri­nə Cənnət ağacla­rı­nın yarpaqların­dan ört­məyə baş­la­dı­lar. Beləliklə, Adəm Rəb­­binə asi olub səhv yol tutdu.

﴿ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ﴾

122. Sonra Rəbbi onu seçib tövbəsini qəbul etdi və onu doğru yo­la yönəltdi.

﴿قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ﴾

123. Allah buyurdu: “Bir-bi­ri­nizə düş­­mən kəsilərək ha­mı­nız bu­radan ye­rə enin. Mən­dən sizə doğru yol gös­təri­cisi gəl­di­yi za­man hər kəs Mə­nim doğ­ru yol göstərən bə­lədçimin ar­dınca get­sə, nə yo­lunu azar, nə də bəd­bəxt olar.

﴿وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ﴾

124. Kim Mənim Zikrimdən üz dön­dərsə, onun güzəranı sı­xın­tı­lı olacaq və Biz Qiyamət günü onu kor kimi hüzuru­mu­za gətirə­cə­yik”.

﴿قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا﴾

125. O deyəcək: “Ey Rəb­bim! Mən dün­yada görürdümsə, indi nə üçün məni məhşərə kor ola­raq gə­tir­din?”

﴿قَالَ كَذَٰلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا ۖ وَكَذَٰلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَىٰ﴾

126. Allah deyəcək: “Elədir! Çünki sə­nə ayələrimiz gəldi, sən isə onları unut­dun. Bu gün də sən beləcə unudu­la­caq­san!”

﴿وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ ۚ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَىٰ﴾

127. Biz həddi aşanı və Rəb­bi­nin ayələrinə inanmayanı be­lə cə­za­lan­dırı­rıq. Axirət əzabı isə, daha şiddətli və daha sürək­li­dir.

﴿أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ﴾

128. Onlardan əvvəl öz məs­kənlə­rin­də gəzib dolaşan ne­çə-neçə nə­sli məhv etmə­yi­miz onlara dərs olma­dı­mı? Həqi­qə­­tən, bun­da ağıl sahibləri üçün ibrətlər vardır.

﴿وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى﴾

129. Əgər Rəbbin tərəfin­dən əvvəl­cə­dən vəd edilmiş Söz və mü­əyyən edil­miş bir vaxt ol­ma­saydı, əzab onları dər­hal ya­xala­yar­dı.

﴿فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ﴾

130. Onların dediklərinə sə­bir et. Gü­nəş doğmamışdan və bat­ma­mış­dan əv­vəl Rəbbini həmd-səna ilə təriflə, gecə­nin bəzi saat­la­rında və gündüzün iki başında Ona təriflər de ki, bəlkə razı qa­la­san.

﴿وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ﴾

131. Kafirlərdən bəzisini sı­na­­maq üçün onlara dünya hə­ya­tının bərbəzəyi kimi ver­di­yi­miz şey­lərə gözünü dikmə. Rəb­bi­nin verdiyi ruzi daha xeyirli və daha sürəklidir.

﴿وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا ۖ لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ﴾

132. Ailənə namaz qılmağı əmr et, özün də onu səbirlə ye­ri­nə ye­tir. Biz sən­dən ruzi istə­mi­rik, əksinə sənə ruzi verən Bi­zik. Gözəl aqi­bət təqvaya bağ­lı­dır.

﴿وَقَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ ۚ أَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ﴾

133. Kafirlər: “Nə üçün o, Rəb­bindən bizə bir dəlil gətir­mir?”– de­dilər. Mə­gər onlara əvvəlki səhifələrdə olanların açıq-ay­dın də­li­li çatmadımı?

﴿وَلَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلَا أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَىٰ﴾

134.
 Əgər Biz onları bun­dan əvvəl (Muhəmməd pey­ğəmbər və Quran gəl­məzdən öncə) əzabla məhv etsəydik, deyərdilər: “Ey Rəb­bimiz! Nə üçün bi­zə bir pey­ğəmbər gön­dərmədin ki, biz də zə­lil və rüsvay ol­mazdan əvvəl Sə­nin ayələrinə tabe olaq?”

﴿قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ وَمَنِ اهْتَدَىٰ﴾

135. De: “Hamı gözləyir, siz də göz­lə­yin. Tezliklə siz kimin doğ­ru yol sahibi olduğunu və kimin haqq yola yönəl­di­yini bilə­cək­siniz!”

الترجمات والتفاسير لهذه السورة: