فضل صلاة الجماعة وأحكامها
از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که می گويد: مردی نابينا نزد رسول الله صلى الله عليه وسلم آمد و گفت: ای رسول خدا، من عصاکش و راهنمایی ندارم که مرا به مسجد بياورد. و از رسول الله صلى الله عليه وسلم خواست که به او اجازه دهد تا در خانه اش نماز بخواند. و رسول الله صلى الله عليه وسلم به او اجازه داد؛ اما هنگامی که نابينا برگشت، رسول الله صلى الله عليه وسلم او را صدا زد و فرمود: «هَلْ تَسْمَعُ النِّدَاءَ بِالصَّلاَةِ؟»: «آيا صدای اذان را می شنوی؟» پاسخ داد: بله. فرمود: «فَأجِبْ»: «پس اجابت کن».
عن أبي هريرة، قال: أتَى النبي -صلى الله عليه وسلم- رجُلٌ أعْمَى، فقال: يا رسول الله، إنه ليس لي قائد يَقُودُني إلى المسجد، فَسَأل رسول الله -صلى الله عليه وسلم- أن يُرَخِّص له فيصلِّي في بَيْتِه، فرَخَّص له، فلمَّا ولىَّ دَعَاه، فقال: «هل تسمع النِّداء بالصلاة؟» قال: نعم، قال: «فأجِب».
شرح الحديث :
مرد نابینایی نزد رسول الله صلى الله عليه وسلم می آید و می گوید: ای رسول خدا، من فرد نابینایی هستم و کسی را ندارم که مرا کمک کند و دستم را بگیرد و برای نمازهای پنجگانه به مسجد بیاورد؛ و به این ترتیب قصد داشت برای ترک جماعت از رسول الله صلی الله علیه وسلم اجازه بگیرد؛ و رسول الله صلى الله عليه وسلم ابتدا به وی اجازه داد اما زمانی که بازگشت، او را صدا زد و فرمود: آیا صدای اذان را می شنوی؟ و چون پاسخش مثبت بود، فرمود: موذن را اجابت کن.