النفقات
از خَيْثَمَه روایت است که می گوید: ما همراه عبدالله بن عمر نشسته بودیم که متصدی کارهایش وارد شد و عبدالله به وی گفت: آیا غذای بردگان را داده ای؟ وی گفت: نه؛ عبدالله گفت: پس برو و غذای شان را بده. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «كَفَى بِالْمَرْءِ إِثْمًا أَنْ يَحْبِسَ عَمَّنْ يَمْلِكُ قُوتَهُ»: «همين گناه برای انسان کافی است که غذا (و هزينه های) کسی را که مخارجش با اوست، تأمين نکند».
عن خَيْثَمَةَ، قال: كنا جلوسًا مع عبد الله بن عمرو، إذ جاءه قَهْرَمَانٌ له فَدَخَلَ، فقال: أَعْطَيْتَ الرَّقِيقَ قُوتَهُمْ؟ قال: لا، قال: فَانْطَلِقْ فَأَعْطِهِمْ، قال: قال رسول الله -صلى الله عليه وسلم-: «كَفَى بِالْمَرْءِ إِثْمًا أَنْ يَحْبِسَ عَمَّنْ يَمْلِكُ قُوتَهُ».
شرح الحديث :
در این حدیث عبدالله بن عمر بیان می کند که مسئولیت انسان در برابر کسانی که نفقه ی آنها را بر عهده دارد، زیاد است. چنانکه وقتی متوجه می شود متصدی امور وی نفقه ی بردگان را به آنها نداده است، حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم را یادآور می شود که ضایع کردن حق زیردستان و بی توجهی به آنها و بخل ورزیدن و نفقه ندادن به آنان، از بزرگ ترین اسباب گناه می باشد.